Miesięczne archiwum: Kwiecień 2018

„Otula mnie pierzynka, mięciutka, chłodna mgiełka. Otula i poddusza, a ja się jej poddaję, chroni mnie od świata, w ochronie nie ustaje. Niby to mgła jest. Niby jakoś wielce słona. A jednak wiecie tak prosto moja tak… ulubiona. Dziwna, często … Czytaj dalej →

„Znaczy kły. Krew warto ciurka, blady, głodny ty. Gardziołka, tętnice i żyłki. Smakowite czerwone kropelki. Zero minus i plus, ARH czy AB smooth? A może jednak, coś zwierzęcego? A może kaszanka, karczek, podroby i coś kurzego? A może jednak, wiecie … Czytaj dalej →

„Tak się zastanawiam, wiecie z ludziny wielością, co jest teraz monster a co, zwyczajnością? No serio tak pomyślcie, w świecie onej poprawności, dziwnie nic już nie ma nas straszyć, jakoś akceptujesz inności. A ja tego nie rozumiem, że nie mogę … Czytaj dalej →

„U powały młyna zwisają, wielce we mnie strachy wzbudzają. Ogólnie mówiąc przerażenie, bo coś w nich śpi, chrapie szalenie. Może to wiecie są potwory, co całkiem się nie boją zmory? A może zapomniane turysty, co na Wyspie zostały na czas … Czytaj dalej →

„Chłodno mi w łapy, czy to wiosna? Świat dziwnie garbaty, czy to wiosna? Trawa niby rośnie, czy to wiosna? Jakoś mi żałośnie, Niby są kwiatki, czy to wiosna? Na drzewach puste łatki, czy to wiosna? Niby słonko wali, czy to … Czytaj dalej →

„Tak teraz myślę, po całej przygodzie, że może i czesanie potrzebne jest drodze? Może one trawki też potrzebują lśnienia, te one co pośrodku suną ścieżkowienia? Może chciały loków, może wiecie fal, a może stokrotkom zamarzył się bal? Bo grzebienia spotkałem, … Czytaj dalej →

„Na spacerze w porcie psa zapoznałem. Rudzielec wiecie taki nogi długie miała. No dobra, chyba suka, ale to też pies. Najpierw mnie przestraszyła, a potem wiecie… cześć. Wielce taka przyjazna, o Masława się czochra, a on wiecie zdziwko, myślał, że … Czytaj dalej →

„Jeszcze nie na wodzie, jeszcze się nie kolebią. Brzuchy wygrzewają i do siebie szepczą. Szepczą tak o falach, o rybnych wyprawach. O ludziach, co wiosłami pchają je od dawna. Jedne całkiem stare, poorane bruzdami. Pokazują kolejne kolory warstwami. Inne błysk … Czytaj dalej →

„Jest we mnie. Dziwna niezgłębiona. Jątrząca, aspokojna. Strasznie rozbudzona. Siedzi i mnie kopie. Wiecie tak w bebeszki. Siedzi i mnie męczy. Jakbym zjadł orzechy. Dziwna ona niepewność. Całkiem niemisiowa. Taka mocno obca. Wiecie, alienowa. Niepewność do życia. Niepewność do kroków. … Czytaj dalej →

„Chyba jest? Choć nie wiem. Liści na drzewach nie ma. Dołem tylko krokusowy heaven. Kokorycz nie kwitnie. Choć to maj za rogiem. Zawilce wciąż śpią. Fołki, ino bokiem. Są za to hiacynty, ale brak forsycji. A ja wciąż apetyt mam … Czytaj dalej →